Özgüven eksikliği, çocuğun kendi becerisine yapabildiklerine güven duymaması, inanmaması sonucunda giderek davranışlarını kısıtlamalarına yol açan bir durumdur. Özgüven eksikliği yaşayan çocuklar kendilerini karşılıklı iletişimde sözel olarak ifade etmede, kendi duygularını ve başkalarının duygularını anlamakta, akademik ve sosyal alanda atılgan davranmada zorluk çekerler. Akademik yaşantılarında, yanlış yapma, alay edilme korkularından derse aktif olarak katılamazlar. Ders içinde adeta görünmez olmak isterler bu durum onları mutsuz yapar ve akademik yaşantılarının üstüne bir karabasan gibi çöker, adeta kımıldayamazlar. Kimi zaman da kendilerini derste veya bir sosyal ortamda ifade etseler bile bunu çok yoğun kaygıyla yaptıklarından performansları olumsuz yönde etkilenir, gerçek kapasitelerini göstermezler.
Kendi isteklerini, ihtiyaçlarını sosyal ortamlarında yeterince ifade edemediklerinden hep başkalarının ihtiyaç ve isteklerinin gölgesinde yaşarlar. Çoğu kez bunu zaten az sayıda olan arkadaşlarını kaybetmemek için yaparlar. Kendi istek ve ihtiyaçlarını ifade etmek ya da başkalarının istek ve ihtiyaçları ile uzlaşma becerisinden yoksun kalmak bu çocukları giderek mutsuz yapar. Aileler çoğu kez bunu “Hep başkalarının istediğini yapıyor, hiç kendini gösteremiyor, hep silik kalıyor!” biçiminde ifade edip bu duruma üzülürler. Bazı çocuklarda bu durum aşırı güç eğilimlerine başvurmalarına yol açabilir. Çocukluklarında özgüven problemi, buna bağlı olarak düşük sosyal kabul görme ve akademik başarısızlık yaşayanların yetişkinlik dönemlerinde de aynı sorunların çıkmazında kaldıkları araştırmalarla belgelenmiştir.
